Javaanse jongens

Muziek hoort in mijn ogen onlosmakelijk bij de Indonesische cultuur.

Hier heeft iedereen wel iets van muzikaliteit in zich.

Of je wilt of niet,je wordt er om de zoveel uur sowieso mee geconfronteerd.

Meestal om de 3 uur schalt er wel ergens een moskee-gebed door de lucht.

Al zullen de meningen dáárover zeer zeker verdeelt zijn ,óf dat überhaupt wel muziek ís.
Nou ,in mijn ogen wel,ook al zou het van mij wel zonder enorme luidsprekers mogen en luister ik liever naar een indonesische hartebreker op de radio.Het is toch zingen,hoe je het ook went of keert..

Ja,muzikaliteit zit er hier ingebakken .
Kleine kindertjes lopen vaak met jukeleles(mini-gitaartjes) rond en op veel hoeken van de straten zie je wel een persoon met een gitaar,zich vergetend in een love-song...

Onze kinderen zitten op een Cristelijke school en daar zingen ze ook heel veel .Ze hebben een koor,schoolband.Ik kom er niet onderuit om gitaarles en piano-les te laten geven aan mijn ineens zo"muzikale kids".Het werkt aanstekelijk,die muzikaliteit.

Ook niet te vergeten de vele diverse soorten muziekstijlen die dit continent rijk is en die zelfs invloeden heeft achtergelaten in Europa.(Anneke Grönloh,Wieteke v Dort,Daniel Sahuleka,Blue Diamonds  en nog velen meer..)
Zij zijn toch echt visite kaartjes  van "het verre Oosten".

Ik zat hierover te mijmeren toen ik aan de wandel was met mijn man en 2 jongste dochters in de "Botani square".Het was gezellig druk,veel gezinnen en live-muziek.Genoeg te zien dus.

De "Javaanse jongens"die een band vormden op het podium zetten nét een swingend salsa nummer in van "Los lobos" toen wij passeerden.

Verrassend genoeg klonk het heel aardig,ook al versta ik helemaal geen Spaans,het klonk heel acceptabel.De grote contra-bas werd prima gehanteerd en de zanger met gitaar zong de longen uit zijn lijf.Veel bekijks hadden ze,die jongens.
Indonesië zou Indonesië niet zijn als er toch niet ergens een kink in de kabel kwam....

En jawel hoor!Daar had je het al!Tijdens een swingend salsa nummer waarbij wij al helemaal in Zuidelijke sferen verkeerden.Weerklonk ineens een luide galmende bons door het volle Botani Square, gevolgd door gesmoord gelach van de geluidsman die verdekt zat (dacht ie,maar ik zag em wel!)opgesteld in een hoekje dicht bij de jongens.

De microfoon die bevestigd was aan de conga's was op de grond gevallen.
De man van het geluid,lag ondertussen bijna in een stuip van het lachen,misschien van de zenuwen dacht ik.Want ik snapte de grap niet zo..
Het publiek lachtte in ieder geval spontaan mee,dus alle ogen waren op het lachebekje gericht.Ik zou dan  wel door de grond willen zakken in zo'n situatie.Maar zoals altijd word er hier om bijna alles gelachen.Als dat nou niet positief is?

Inplaats van een snelle oplossing te zoeken voor dit probleem wist "lachebekje"niet goed wat ie moest doen..
De "Javaanse jongens"daarentegen,speelden stoïcijns door."The show must go on"moeten ze zeker gedacht hebben.Vol overgave deden ze dat dan ook.
En "lachebekje"?
Die klungelde maar door met de microfoon ,hij viel, -na bevestiging op de oude manier wat duidelijk niet werktte-,er nog 3 keer  af.

Uiteindelijk bleef "lachebekje"van ellende maar gehurkt bij de conga-speler zitten met de gewraakte microfoon in zijn hand.Het lachen was hem ondertussen een beetje vergaan en hij keek een beetje bedremmeld..Gelukkig waren de jongens niet de beroerste,en knipoogden ze bemoedigend naar de geluidsman.

Toen de "Javaanse jongens" een heuse merengue inzetten en in mijn ogen échte profi's waren,genoot het publiek,en wij ook, met volle teugen.

Niks geen gamelanorkest vandaag!
Maar inplaats daarvan ;Javaanse opera met een Zuid-Amerikaans sausje.