paardjes en gitaartjes

Soms maken we wel eens gebruik van de grootste luchtvervuilers aller tijden.
Ja, ook wij zijn niet perfect.  Maar die angkots, waar ik het over heb, zijn wel verrekte handig soms.
Het kost geen drol en als je een beetje doorhebt welk nummertje je moet pakken kom je best een eind.

Vaak krijg je nog een gratis sight-seeing door de stad. omdat deze premium (benzine) vreters een langere route rijden om zo hun busje beter gevuld te krijgen.De chauffeurs moeten volgens mij wél supergoede oren hebben want als er vrouwtjes achterin zitten en die roepen;"mingir"(stoppen) met een super zacht stemmetje,horen ze dat áltijd!

Soms lijkt het wel of ze wedstrijdje doen met de paardjes.Die vanaf de kebong Raya de benen onder hun lijf draven onderwijl een karretje volgeladen met mensen achter zich aanslepend.

Veel paardjes hebben belletjes aan hun hoofdstel die vrolijk rinkelen als ze voorbij komen.Nou ben ik een enorme paardeliefhebber en ik vind dat de beestjes maar magere scharminkels zijn.Echt vel over been. Sommigen hebben zelfs wondjes op hun benen.
Hier in Indonesië hebben ze sowieso iets andere opvattingen over dierenliefde,maar desondanks zag ik wel een jongeman een klein poesje van de weg plukken vlak voordat ze geschept werd door een van die groene angkots.Dat is dan ook wel weer lief.

Vaak als je in zo'n angkot zit springt er wel eens een duo in met gitaartjes.Die geven je dan een gratis concert waarna je geacht wordt hun lege conserveblikjes te vullen met centjes.Als je geluk hebt kunnen de jongelingen een beetje zingen.Zo niet geef je supergauw een paar rupiahs om  maar zo snel mogelijk te zorgen dat ze op zoek gaan naar andere slachtoffers. Soms is het wel aandoenlijk en doen ze zo hun best ondanks dat je er niet om gevraagd hebt.