de veroveraar.

Onze hond is erg apart.Hij is de enigste die zo enorm met ons gezin verweven is geweest.Andere voorgangers hebben nooit dat speciale plekje kunnen veroveren als wat hij heeft gedaan.

Zelfs de kinderen zijn he-le-maal weg van hem.Zo klein als ie is,drukt hij echt zijn stempel op ons gezin.
Zo raar dat een simpel beest zo;n humor en vrolijkheid kan veroorzaken.

Net als nu ligt ie gewoon op de uitkijk,Winnetou imiterend.Je ziet hem denken ;"wanneer komen de meiden nou thuis?"
Zijn grote vriend is ziek in bed,maar die kan rekenen op zijn gesnurk als hij naar beneden  komt.Zijn plekje is bij mijn zoon op de bank en o wee diegene die hem daar weg probeert te halen!

Ik denk dat huisdieren een enorm positieve invloed hebben op autistische kinderen.Ik zie de  glimlach al verschijnen als mijn zoon een kwispel en een lik over zijn neus krijgt van onze kleine veroveraar..

En dat is best een zeldzaamheid,die spontane glimlach..