varkentjes en verzopen katjes

Deze week had mijn oudste spruit een voetbalwedstrijd.
Ze moesten met hun schoolteam van de smp klas twee, voetballen tegen de internationale boys.
Ik vond het best spannend... Het is toch je kind hé? En ik,overbezorgde moeder, wilde niet dat ze mijn knul tegen de schenen schopten of wat dan ook.

In ieder geval liepen we met de drie meiden naar de plek waar het balspelletje zou plaatsvinden.Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik een hekel heb aan voetbal,maar goed.

Zoals te verwachten vielen tijdens het lopen de eerste druppels al.Het is tenslotte Bogor...
Even later plenste het behoorlijk.De goten werden kleine beekjes en de straten kwamen langzaam blank te staan.
Met een luide indianekreet ontrokken de twee kleine grietjes zich aan onze paraplu..Slippers uit en,hup,met de blote voetjes stampen door de plassen.Zeikenat waren ze.Want je kunt niet alleen met je voeten nat worden en ze vonden ook dat ze vanavond de douche niet meer inhoefden.Plus regenwater smaakte lekker,puur natuur.

Nu moesten we nog naar de wedstrijd.
Daar aangekomen vielen onze verzopen katjes niet op.

Op het veld was namelijk een stelletje varkentjes aan het rondspartelen in de zompige modder.Ze waren op zoek naar iets. Waarschijnlijk de bal.

De katjes stonden te popelen om hun eigen modderbad te maken.Ik kon ze nog net in hun natte nekvelletjes grijpen!
Het hemelwater bleef vallen en de varkentjes bleven heerlijk hun spel vervolgen.De katjes bleven mauwen om het gewilde modderbad.

Uiteindelijk werd de wedstrijd beslist met een gelijkspel en keerden we weer huiswaarts.Mijn varkentje was behoorlijk aan het knorren over die stomme scheisrechter.Die kon wat hem betrof in de...modder... zakken.

Jip enJanneke en Upin en Ipin

We hebben onze toch al niet kleine familie, een tijdje geleden uitgebreid met een levende have.

Twee ini-mini schildpadjes hebben ons gezin verrijkt.

De kinderen geven de beestjes trouw hun eten.

Heel leuk..Alleen maken ze daar geen afspraken over.Ze denken er allemaal op verschillende tijdstippen aan om de twee te voeren.

Je krijgt dan een berg oude etensresten.Daar houd ik in mijn keuken niet van en al helemaal niet in zo'n waterkom!

In ieder geval moesten er natuurlijk ook namen komen voor de twee zonaanbidders. (dat doen die twee,hele dagen zonnen..)
Ik dacht gelijk aan de oer-Hollandse Jip en Janneke.Heel blij was ik met die originele naamkeus.
Kreeg ik me toch een stel verontwaardigde blikken toegeworpen..

"Nee, mam, tuurlijk niet".Verzuchtte mijn dochter nummer drie.Het is natuurlijk Upin en Ipin.

Ja,dat was voor hun de normaalste zaak van de wereld.De olijke tweeling van de indonesische tv paste veel beter bij dit tropische duo dan de oer-Hollandse Jip met zijn Janneke.
Dat ik dát nou niet snapte...

School.

Wij hebben erg zitten dubben,hoe we dat nou moesten aanpakken, het uitkiezen van scholen voor de kids.Nou zijn de leeftijden van onze kinderen erg verschillend.
Ik heb twee pubers,een jongen en een meisje(dertien en twaalf jaar oud).En dan nog twee blagen van prinsesjes van respectievelijk bijna acht en zes jaar oud.

We zijn natuurlijk eerst in nederland alle informatie gaan verzamelen die maar voorradig was.
Ter plekke hier in RI aangekomen hebben we een aantal scholen bezocht.

Met name internationale scholen en nationale-plusscholen.Het Engels van onze kinderen was niet zo super,alleen onze oudste  had in Nederland twee-talig vwo gevolgd.Hij was de enige van de vier die goed Engels sprak.
Het maleis van alle vier was ook niet om over naar huis te schrijven..

De keuze viel uiteindelijk op een cristelijk-protestantse school in Bogor.
Deze school had zelfs Engelse les!Ook waren ze enorm behulpzaam met bijlessen en verdere begeleiding van onze vier.Het niveau was in mijn ogen ook goed,ze waren in ieder geval  verder dan in Nederland.

Het was  niet zo elitair als de internationale school.Ook vond ik de persoonlijke benadering erg fijn en de kinderen spreken nu steeds beter Maleis alsmede Engels.Ze krijgen zelfs Chinese les en Bhasa Sunda.We zitten tenslotte in West-Java.

Indonesische scheldwoorden leer ik nu ook in een rap tempo..Het is alleen wel stukken onschuldiger als de scheldkannonades op de Nederlandse speelplaatsen.

Ze voelen zich erg thuis.En dat pas  na een paar weken school. Het is toch een hele geruststelling.

Als moeder zijnde heb je snel last van een schuldgevoel,en als ze na een dag school met twinkelende ogen aan het avondeten vertellen over hun schooldag,veert je moederhart gelijk omhoog!.

Ik denk dat we een goede keuze hebben gemaakt.

Op deze manier staan ze toch dichter bij de mensen van hier en leren over de plaats waar ze nu wonen.
Ik weet niet zeker of dat ook het geval zou zijn geweest op een internationale school.

de stervende vlinder

Het regent vaak pijpestelen .

Vooral in de avonduren.

Meestal beginnen de dagen hier bij ons in Bogor heel zonnig.Dan tegen een uur of twee in de middag trekt het dicht en kun je er prat op nemen dat het gaat gieten.

Wel lekker soms,dat gekletter,dan slaap je toch beter lijkt het wel.Alleen het verpest ook vaak een middagje zwemmen..

Vanmorgen hebben we een grote wandeling gemaakt richting stad.Zonder regen.






Ik werd geinspireerd door wat ik zoal zag.Ik heb er een gedicht van gemaakt;

Ze fladdert dapper door,bijna vleugellam.
Lamlendig van de dampen.
Ze danst wanhopig door de lucht.
Met haar laatste kracht.
als een kaarsje in de nacht,
dooft ze met een zucht.
deze tropisch schone.
Haar vleugels lam uitgespreid.
Het zwarte asfalt is haar graf
Tot in eeuwigheid.

Javaanse jongens

Muziek hoort in mijn ogen onlosmakelijk bij de Indonesische cultuur.

Hier heeft iedereen wel iets van muzikaliteit in zich.

Of je wilt of niet,je wordt er om de zoveel uur sowieso mee geconfronteerd.

Meestal om de 3 uur schalt er wel ergens een moskee-gebed door de lucht.

Al zullen de meningen dáárover zeer zeker verdeelt zijn ,óf dat überhaupt wel muziek ís.
Nou ,in mijn ogen wel,ook al zou het van mij wel zonder enorme luidsprekers mogen en luister ik liever naar een indonesische hartebreker op de radio.Het is toch zingen,hoe je het ook went of keert..

Ja,muzikaliteit zit er hier ingebakken .
Kleine kindertjes lopen vaak met jukeleles(mini-gitaartjes) rond en op veel hoeken van de straten zie je wel een persoon met een gitaar,zich vergetend in een love-song...

Onze kinderen zitten op een Cristelijke school en daar zingen ze ook heel veel .Ze hebben een koor,schoolband.Ik kom er niet onderuit om gitaarles en piano-les te laten geven aan mijn ineens zo"muzikale kids".Het werkt aanstekelijk,die muzikaliteit.

Ook niet te vergeten de vele diverse soorten muziekstijlen die dit continent rijk is en die zelfs invloeden heeft achtergelaten in Europa.(Anneke Grönloh,Wieteke v Dort,Daniel Sahuleka,Blue Diamonds  en nog velen meer..)
Zij zijn toch echt visite kaartjes  van "het verre Oosten".

Ik zat hierover te mijmeren toen ik aan de wandel was met mijn man en 2 jongste dochters in de "Botani square".Het was gezellig druk,veel gezinnen en live-muziek.Genoeg te zien dus.

De "Javaanse jongens"die een band vormden op het podium zetten nét een swingend salsa nummer in van "Los lobos" toen wij passeerden.

Verrassend genoeg klonk het heel aardig,ook al versta ik helemaal geen Spaans,het klonk heel acceptabel.De grote contra-bas werd prima gehanteerd en de zanger met gitaar zong de longen uit zijn lijf.Veel bekijks hadden ze,die jongens.
Indonesië zou Indonesië niet zijn als er toch niet ergens een kink in de kabel kwam....

En jawel hoor!Daar had je het al!Tijdens een swingend salsa nummer waarbij wij al helemaal in Zuidelijke sferen verkeerden.Weerklonk ineens een luide galmende bons door het volle Botani Square, gevolgd door gesmoord gelach van de geluidsman die verdekt zat (dacht ie,maar ik zag em wel!)opgesteld in een hoekje dicht bij de jongens.

De microfoon die bevestigd was aan de conga's was op de grond gevallen.
De man van het geluid,lag ondertussen bijna in een stuip van het lachen,misschien van de zenuwen dacht ik.Want ik snapte de grap niet zo..
Het publiek lachtte in ieder geval spontaan mee,dus alle ogen waren op het lachebekje gericht.Ik zou dan  wel door de grond willen zakken in zo'n situatie.Maar zoals altijd word er hier om bijna alles gelachen.Als dat nou niet positief is?

Inplaats van een snelle oplossing te zoeken voor dit probleem wist "lachebekje"niet goed wat ie moest doen..
De "Javaanse jongens"daarentegen,speelden stoïcijns door."The show must go on"moeten ze zeker gedacht hebben.Vol overgave deden ze dat dan ook.
En "lachebekje"?
Die klungelde maar door met de microfoon ,hij viel, -na bevestiging op de oude manier wat duidelijk niet werktte-,er nog 3 keer  af.

Uiteindelijk bleef "lachebekje"van ellende maar gehurkt bij de conga-speler zitten met de gewraakte microfoon in zijn hand.Het lachen was hem ondertussen een beetje vergaan en hij keek een beetje bedremmeld..Gelukkig waren de jongens niet de beroerste,en knipoogden ze bemoedigend naar de geluidsman.

Toen de "Javaanse jongens" een heuse merengue inzetten en in mijn ogen échte profi's waren,genoot het publiek,en wij ook, met volle teugen.

Niks geen gamelanorkest vandaag!
Maar inplaats daarvan ;Javaanse opera met een Zuid-Amerikaans sausje.

Bakso

Bakso is ieders lieveling,zelfs die van Obama.Hier in Indonesie schijnt iedereen ervan te houden..Alleen ik lust het écht niet..

Die grote ballen die drijven op dat troebele watertje kunnen mij geenszins bekoren.Geef mij maar een lekkere;"ikan bakar".

Gelukkig denkt de helft van ons gezin er anders over en rond een uur of 2,3 op zaterdagmiddag,staat het pannetje startklaar.De hongerige helft wacht op het "ting-ting"en jawel hoor,bakso-man is gerarriveerd.

Dan stormt manlief met het pannetje naar buiten toe,want ze lopen zo door hoor,die bakso-mannen,iedereen houdt immers van hen..
Maar goed,even later zijn de hongerigen gelaafd en kijken de niet-bakso-eters geboeid toe hoe die balletjes naar binnen worden geschrokt..Zo makkelijk!

Maar ik heb de 'gemakkelijke elektrische 'rijstkoker ontdekt.Je hoeft alleen;rijst-water-knopje drukken,te doen en klaar ben je,geen omkijken meer naar!Soms moet ik oppassen dat ik niet te lui wordt met al die makkelijkheid..
Alleen een pembantu(hulp) heb ik niet.
Dat hebben álle beter bedeelden hier wel en het is de normaalste zaak van de wereld om er hier een te hebben.Maar ik weet niet of ik dat ook wil.Misschien heb ik nog bedenktijd nodig ofzo..
Het kamertje en wc-tje zijn meestal standaard ingebouwd in de huizen voor zo'n persoon,zo ook in ons huis.
Maar dat zit er over een tijdje 'standaard ook nog in.Misschien hoor ik tegen die tijd wel qua denkwijze bij de "hogere"standaard...

Tot die tijd heb ik 2 gezonde handen en kan ik zelf poetsen,koken, kindjes verzorgen,werken..
Dat moest ik in Nederland ook.Ik zie wel wanneer ik klaar ben met mijn bedenktijd...

werk-vrouwtjes en nepvrouwen..

Hier doen volgens mij ook de vrouwen het vele zware werk.Je ziet ze allerlei beroepen beoefenen."Hoera voor de vrouwen!!" van alle markten thuis..

Vaak zijn de straatvegers,in hun; "oranje boven"pakjes;-vrouwen-.

Hout-vrouwtjes,met zware takkenbossen op hun rug gebonden.

Tuin-vrouwtjes,die het onkruid op bepaalde plaatsen(met de hand!) wieden.

De bedelvrouwtjes die met hun kindertjes langs de straten bedelen.En natuurlijk niet te vergeten de; marktvrouwtjes.

Soms begrijp ik Indonesie niet.Zo'n streng Moslim-land,waar de nationale tv-zenders streng gecencureerd worden,o wee,als er  een kusje tussendoor glipt..

Maar dit land laat wel toe dat in de mega-pool Jakarta,echte nep-vrouwen (travestieten) langs de in de file- staande auto's paraderen...



Eens werd ik,zittend in de auto,minachtend uitgemaakt voor :"goblok!!"(sukkel) door een nep-vrouw.

Ik weigerde namelijk zijn/haar kant uit te kijken,noch mijn raampje open te draaien,om een muntje in de langnagelige knuist te stoppen..Kortom ik negeerde héél nuffig het gerammel van zijn/haar tamboerijn die hij/zij voor mijn afgewende neus op neer liet dansen.

De nepperd reageerde écht kattig en liep diep beledigd verder.Ik lag in een deuk en mompelde semi-serieus,dat ik dan tenminste wél een echte vrouw was en géén nepperd.

Onze chauffeur moest er van grinniken en keek steels naar de travestiet die, op hooggehakte

 -maatje kano- pumps,heupwiegend de volgende auto,nu, alleen-met-man,uitkoos voor een lange-wimperact.



 "Mag dat eigenlijk wel allemaal hier in Indonesie?"vroeg ik de chauffeur verbaasd,nadat de geschminkte kenau uit het zicht was.

Indonesie staat toch immers bekend om zijn strenge Islamitische gedragsregels?

Hij bleef me het antwoord schuldig en haalde alleen zijn schouders gelaten op.Verder kon ik niks opmaken van zijn gezichtsuitdrukking,dat weer helemaal in de plooi zat en besloot om het onderwerp te laten rusten.

Hij moet het toch raar vinden,als man zijnde,dat een kerel als vrouw verkleed geld verdient?Voor mij is het anders,ik oordeel niet en iedereen moet zelf weten wat ie doet.Maar als ik me verplaats in de cultuur hier moet dat toch weerstand en/of weerzin oproepen?Maar nee, geen boe of bah van onze chauffeur .Ik denk dat hij misschien wel heel open-minded was......



Giant..

Wij hebben; messen van de Giant,vorken van de Giant,lepels van de Giant,cornflakes van de Giant....
Ook hier doen we aan huismerken kopen.Je blijft toch zunig hé?
Dat zit er nu eenmaal ingebakken als je Nederlander bent.

Alleen is de Giant(supermarkt) niet zo gigantisch goed in kwaliteitsprodukten leveren.
Dat is weer typisch Indonesisch...
Hier gaat alles van de Giant, vrij snel,naar de gigantische berg afval,zeg maar.

Ondanks dat ik met koud water(soms heet dmv water zelf koken) de afwas doe,breken de messen spontaan doormidden als je ze te hard in een benig kippetje zet..(want echte sappige kipjes zoals in Nederland,die zijn er hier niet.)
Je schrikt je het apezuur als je tijdens een gezellig avondeten met z'n zessen,je vingers in de rijst ziet schieten omdat de lepel het begeeft..

Ja en zo is met veel dingen hier....Doortrekkers van de toiletpotten die blijven hangen...
Prullebakken waar de deksel steeds naar binnen valt zodat je dat rotding moet gaan zoeken in je afval...Deurklinken die vastzitten zodat je hulkachtige krachten moet gaan gebruiken wil je er enigszins beweging in krijgen...

Maar het is ook wel grappig en het heeft wel wat die komische noot tijden het avondeten en je dagelijkse beslommeringen,want je weet dat je in een ander land zit waar dit vrij "normaal"is.
Wij waren hier wel op voorbereid....In zekere zin..

Maar ik verwonder me toch ook elke keer weer over de
inventiviteit van de mensen hier.Ze vinden overal oplossingen voor.

Iets kapot?Wij nederlanders gooien het snel weg.Hier? een plakbandje erover en..Zo goed als nieuw!!Iets afgebroken?Touwtje eromheen binden en....
Klaar is kees!!Het is hier echt een "houtje,touwtje,tape"cultuur.
Natuurlijk heerst hier erg veel armoede en dat noodzaakt tot veel hergebruik.

Soms verwonder ik me erover hoe gemakkelijk wij Nederlanders zijn.Hier in dit land moet over elke te nemen beslissing  goed nagedacht worden.

Want het kan gevolgen hebben op je dagelijkse;

maaltijd,slaapplek,werk,familie en ga zo maar door.

Nou moet ik zeggen dat wij,met 'n zessen,in een enorm bevoorrechte positie zijn,wij wonen luxe,genoeg leefgeld enz.

Maar soms voel jeje wel knap ongemakkelijk als je vanuit je airco-auto mensen in de afvalberg langs de weg ziet graaien,op zoek naar plastic en alles wat te "hergebruiken"is.Dan stijgt ,mij tenminste,het schaamrood pijlsnel naar de kaken.

In Nederland is hergebruik een "goed-voor-t-milieuding",hier een van"levens-belang-ding..."Dat is het verschil.

pythons,cobra's en sprinkhanen...

Nou hebben wij hier in de buurt een redelijk grote shoppingmall.
Genaamd:"Botani square".Soms als we er even uit willen gaan we daar naar toe.Het is niet zo enorm groot als de malls in Jakarta,maar goed genoeg om even te relaxen.

In ieder geval begon de morgen erg "springerig.Nadat ik alle 4 de kids in de schoolkleding had gehesen en ze startklaar had staan,kwam het busje stipt om 7 uur. Niemand van de kinderen veroerde zich.Ze staarden allemaal naar onze poort waar ze doorheen moesten en die dus open moest.
Daar zat me toch een monster van een sprinkhaan op!Echt zeker 15 cm lang.

Ik vond het eigenlijk ook best wel eng,ik hou echt niet van springers en kruipers met poten..Dus ik was echt niet zo flink om die poort open te maken,maar staarde ook maar zo'n beetje onnozel met de kroost mee,niet wetende wat te doen.
Tja,ik heb ook niet voor alles een oplossing en was veels te bang dat het monstertje zou gaan springen ofzo als ik me zou bewegen.Dusss....

De chauffeur vh busje had er gelukkig minder moeite mee en plukte heel kordaat en (natuurlijk) met een big smile,"monstertje" zo, met zijn blote handen van het ijzeren hek. Een zucht van verlichting ging door de kinderen(en door mij..)heen.
Hierzo worden deze sprinkhanen geroosterd ,zo vertelde de chauffeur ons ,en het schijnt een delicatesse te zijn.Nou weet ik ook waarom die Indonesische jochies  met lange stokken in de bomen zitten te porren.Ze jagen op sprinkhanen!
Ik sta voor veel dingen open, maar sprinkhanen eten.....No way!

Later op de dag,toen het kroost weer geretourneerd was door de schoolbus,gingen we dus naar de"Botani square".

Er was een soort beurs,met veel soorten planten,maar ook beesten.

Je zag konijntjes in alle kleuren en maten,poesjes,hondjes.Maar ook reptielen en verschillende  kleine aapjes.
Ik denk dat veel dierenactivisten kromme tenen zouden krijgen bij deze aanblik van dierenhandel.

We struikelden over een enorme python die  op de grond lag te kronkelen met zijn hele lange achterste.De rest van zijn imposante voorlijf was,in mijn ogen dan,erg strak om zijn verzorger gedrapeerd.

Ja... dát was natuurlijk kaasje voor mijn jongste,ze zat gelijk gehurkt en aaide het beest alsof het een hondje was.

Nou moet ik zeggen dat ik slangen lang niet zo eng vind als insecten enzo,maar deze joekel had een kop zo groot als mijn hand en evenzo breed.Toch heb ik het beest samen met mijn jongste spruit geaaid,wat een bonk spieren zeg!En zo glad als zijde.gelukkig bleef de python braaf liggen alleen z'n tong schoot op en neer.

Ik kon het niet laten om te vragen of ze deze reptielen,want ik zag héél veel diverse soorten slangen en ook schildpaddden,wel mochten verkopen.Een veelbetekenend lachje van de verkoper zei mij al genoeg,dus niet....Hij kwam met een gevlochten rotan doosje aanlopen en deed de deksel eraf.Ik dacht dat er naamkaartjes inzaten ofzo.

Schiet er ineens een pikzwarte cobra omhoog!
Ik sprong wel een meter de lucht in.De verkoper dacht,omat ik de python had vastgehouden,ik wel een;
"kus van deze cobra wilde".
Het beest zag er niet echt kusserig uit en maakte gevaarlijke uitschietingen naar mij toe met zijn kop
zijn schild wijd open.
De verkoper lachte steeds en zei in het Engels;"he doesn't bite".Ik geloofde er geen snars van en zei in het Maleis tegen hem dat ik beslist nog niet dood wilde.Hij lag dubbel van het lachen,de malloot...

Ik heb wel een foto gemaakt(waarbij de verkoper het doosje steeds dichter bij mijn gezicht hield)maar echt prettig vond ik het niet.En die kus is er niet van gekomen...gek hé?

Is wel ff wat anders dan een wormpje...en volgens mij hartstikke illegaal.
Maar hier kan alles.

De kinderen hadden weer respect(hihi) voor mams en waren het voorval met de sprinkhaan en mijn allesbehalve kordate optreden allang vergeten.

Jaaa,dit was natuurlijk het echte werk; met slangen stoeien!!

Met de aapjes had ik overigens erg veel medelijden,want het waren erg jonge diertjes, die volgens mij hun moeder nog hard nodig hadden,net zoals mijn aapjes mij.Maar ik kan toch niet de hele wereld verbeteren,even slikken en dan maar doorlopen......

The white house...

Dit is ons "White house".
(Ik ben geinspireerd door Obama die onlangs Indonesie bezocht.)

Maar ons stulpje is dan ook maagdelijk wit.Het is makkelijk te herkennen als je hier rondloopt.Echt een pareltje.Vanuit hier werken we en gaan de kinderen naar school.Elke morgen staat de schoolbus om klokslag 7 uur present voor de deur.

Heerlijk om s'morgens gewekt te worden door kwetterende vogeltjes.
Als minpuntje moet wel vermeld worden dat je ook gewekt wordt door het geblér van de moskee die hier niet erg ver vandaan staat.
Hoe dan ook alles went en nu slapen we er eigenlijk wel doorheen.

Alleen is het vandaag een soort feestdag,een slachtfeest schijnbaar.
De he-le nacht door geblér(,volgens mij een cassettebandje ofzo).
Ik zou best es willen weten wat ze allemaal zingen en of ze ook in herhaling vallen......
Wel zag je gisteren allemaal auto's rijden,volgestouwd met geiten en ander vee.

Weemoedig bekeek ik me dat wetende dat er zeker een  ritueel einde aan hun grazen zou komen.
That's life!!!

Bogor

Eindelijk op plaats van bestemming......Na diverse plaatsen in RI doorkruist te hebben,zijn we neergestreken in voormalig Buitenzorg,welbekend bij de oudere nederlanders.
Ondertussen ,na mijn laatste verslag,hebben we al ettelijke maandjes Indonesie erop zitten.Mijn lieve kindertjes zijn al helemaal gewend op hun nieuwe scholen.
Alles is niet helemaal vlekkeloos verlopen,eer we dit prachtige huisje waar we nu in wonen gevonden hadden......

In ieder geval wonen we, na een lange zoektocht vanuit een hotel in Jakarta,nu PRACHTIG.
Botanische tuin om de hoek,uitzicht op de gunung Salak en een redelijk koel klimaat.
Ik heb elke dag een "dankjewel"gevoel.
Zelfs met de zoektocht naar my roots,om het zomaar te noemen,heb ik vorderingen geboekt.

We zijn met ons allen ivm visa naar Maleisie uitgeweken waar een volle neef van mijn pa woont.
Na een warm onthaal van hun.Hebben we daar 3 nachten geslapen en heb ik er een familielid bij.

Leuk om over vroeger te praten en te kijken waar je vanaf stamt,blijkt toch dat ik meer wortels in Indonesie heb dan ik aanvankelijk dacht.Ik heb geen enkel heimwee gevoel naar Nederland.
Hier is het leven relaxter en elke dag is weer anders.Je leert de kleine dingen meer te waarderen.
Ik  heb hier meer rust in mijzelf gevonden.De druk van'" wat denkt ie van mij?"is verdwenen.

Kortom ik ben hier overnieuw begonnen..