viezigheid

Helemaal gelopen hebben we vandaag..Een wandeling naar de Botanische tuinen.Zeker een uur van ons huis uit.Maar te voet zie je veel meer en beleef je het anders dan in de auto.Alleen nog een rugzakje en we konden zo doorgaan voor échte backpackers.

Ik snap niet dat mensen zo'n rotzooi maken.ik bedoel rond en om die prachtige tuinen,ze gooien alles wat maar weg kan gewoon zo neer.Het ergste vind ik dat ze er zelf dan ook gewoon tussen leven.In die viezigheid.

Banaantjes en loempiaatjes worden verkocht je kunt allerlei lekkernijen krijgen.Maar draai jeje dan om  dan zie je een enorm vuilnis depot zomaar langs de eetkraampjes.Ik kom al lang in Indonesië en ik ben er heus wel aan gewend.Maar ik snap het gewoon niet.
Hoe in de steden,dus ook in Bogor,mensen zo in hun eigen vuilnis kunnen leven.Je kunt de regering niet van álles de schuld geven,beetje plastic opruimen kan toch wel?Het zijn geen bananenbladeren meer net als vroeger.

In de kampong op de Molukken,waar wij een tijdje gewoond hebben voordat de kinderen er waren,was het toch stukken schoner.Zou die troep alleen een stads probleem zijn?Nou ja,ik weet alleen dat ik het soms erg jammer vind om te zien.Het kan zoveel anders,maar die vriendelijkheid die je dan weer tegenkomt maakt veel goed. Dat vind ik dan ook wel weer.

Als je in de stromende regen huiswaarts loopt en je krijgt van elke schuilende Sundanees een bemoedigende blik met een duimpje opgestoken, gericht naar jou.Bezorgde opmerkingen dat het toch wel erg hard regent en dat we wel mogen schuilen bij omaatje onder het afdakje van haar winkeltje,
dan kun je niet lang stilstaan bij die ergenissen over het afval dumpen.

Je kunt je alleen verwonderen over de immense vriendelijkheid die er uitgestraald wordt.
Viezigheid of niet.