meisjes en regenlaarsjes..

Mijn kleine meisjes zijn echt stoute meisjes!!Vooral modderachtige meisjes ook.

Máár het is ook de schuld van de regen en ook van de loszittende zolen in de regenlaarsjes..
Jaaa,het komt gewoon door de zand die opspat als ze met hun laarsjes(waarvan de zooltjes in de boom hangen!) in de modderplassen springen!

Zeker weten dat die grote zwarte modderpoelen erom vragen om besprongen te worden.
Dat stomme putje van de douche ook!Waarom verdraagt die nou al dat zand niet??

Onbegrijpelijk dat onderbroeken niet waterbestendig zijn.Nu es geen remsporen maar moddersporen...
Allebei smerig!Het is de schuld van hun lange mooie haren,zandkorrels houden daarvan!

Step Vaessen

Van de week zag ik bij "zomergasten"een interview met Step Vaessen.
Van orgine Limburgse en een journaliste die al 14 jaar in Jakarta woont .Ik vond het zo'n sterke vrouw..Wat ze allemaal durft en meegemaakt heeft..En ja ik ben ook een zuiderling dus dan komt toch het chauvinisme om de hoek kijken.....

Ook zat ik vaak mee te knikken bij haar beschrijvingen van Indonesie.Hoe de mensen zijn, vooral Javanen.Vooroordelen die hier in Nederland zijn over Indonesië.Haar beschrijving dat het een land is waar alles mogelijk is.De tegenstrijdigheden,alles wat het hele Indonesië zo boeiend maakt .Ik waarschuwde haar zelfs hardop(schrok van mijn eigen hardopgepraat..)

"Step kijk uit wat je zegt anders kom je straks Indonesie niet meer in."
Dit nav haar kritiek op de president.

Nou,ik hoorde soms mijn eigen opvattingen uit haar mond!Die dingen die ze vertelde waren bijna regelrecht uitspraken van mij,tenminste,zo léék het voor mijn gevoel dan.Ik was helemaal opgewonden van dit boeiende gesprek.Maar,ja wie ben ik om mezelf te vergelijken met zo iemand.

Mijn enige toehoorders als ik van leer trek over het een of ander,zijn kinderen die me onderbreken omdat een snoepje nú belangerijker is als mijn tirade.
Of een man die stiekem in slaap valt ,als ik even opzij kijk ,midden in een vurig betoog.De hond...Tja die slaapt op zijn rug vier poten omhoog knorrend als een varkentje,hoort hélemáál niks van mijn toespraken.
Ach ja....Ze is een gevierde reporter en ik ben maar gewoon ik..

Sticker.

Mijn oudste zoon is autistisch.(Niet zo erg als in "rainman".) Diep in ons hart wisten we natuurlijk altijd al dat onze man speciaal was.Maar toch, zo'n diagnose is een schok.Het stickertje wat op ons kind geplakt wordt,is confronterend..Wel vallen veel onduidelijkheden op zijn plaats.Gelukkig hadden we het al die jaren "goed"gedaan,volgens de psycholoog,anders waren er al veel eerder obstakels geweest.

In Indonesië zat hij in een vrij kleine klas,doordat hij Europees was kreeg hij veel individuele aandacht daardoor viel het niet zo op,dat hij anders was.Iedereen paste zich onbewust aan hem aan.In Nederland was het voortgezet onderwijs toch erg moeilijk voor hem.Gelukkig is hier een veel betere begleiding dan in Indonesië.

Waar wij woonden in java,hadden we wel een vermoeden geuit tegen kennissen daar.Dat we dachten dat onze zoon iets van autisme zou kunnen hebben.We wisten toen nog niet dat dat ook echt een diagnose zou worden.Ikzelf had natuurlijk wel bepaalde symptonen opgezocht op internet,je gaat toch zoeken.

 In ieder geval,tijdens dat gesprek,kwam  wel naar voren dat er een heel ander beeld aan autisme kleeft bij hen.
Zij zien het echt als zijnde dat je gek bent,geestesziek zeg maar.
 .
De mannelijke kennis schrok namelijk hevig.Ik mocht niet zeggen dat ik vermoedde dat onze jongen iets van autisme zou kunnen hebben.Hoe ik het ook probeerde uit te leggen wat het inhield.Hij bleef bij zijn standpunt dat je dan geestelijk niet in orde bent,gek dus.Het was erg veel bijgeloof en onwetendheid van hem vond ik.Er viel niet mee te praten,ik kon me niet vinden in zijn spirituele argumenten.Ik ben namelijk iets meer "down to earth",sta voor veel open maar ze moeten mij wel overtuigen wil ik iets geloven of aannemen,ik ben vrij kritisch...En had veel informatie opgezocht,dus.

Op het gegeven moment werd ik ongeduldig en kapte het gesprek af.In discussies word ik soms fel.In het gedeelte waar wij woonden,was dat niet netjes dus daarom stopte ik maar met het gesprek om geen cultuurbarbaar te zijn...
Het was duidelijk dat er een heel ander beeld heerst in bepaalde gedeeltes van Indonesië,vreselijk als je daar een kind met een contactstoornis zou hebben.
Je zou bij niemand terecht kunnen, je zou verstopt worden.Ik waardeer het enorm dat wij bevoorrecht zijn met de goede zorgen van nederland.Iedereen klaagt altijd wel,maar ik denk dat hier veel wél goed geregeld is.
Mijn zoon is na zijn diagnose overigens gewoon onze zoon gebleven.Een stickertje verandert voor mij niks namelijk,het is alleen makkelijker om wat meer begrip te krijgen..Ik zei ook tegen hem dat hij maar mooi een benaming erbij had, Trots dat ie was!!

Vertrouwen...

Wat is vertrouwen?Iedereen wilt dat je hen vertrouwt.Dat schept een dilemma.Je wilt je kind vertrouwen,maar waar begint en  eindigt dat vertrouwen?
Er kan zoveel gebeuren waardoor afspraken anders lopen.(bv een platte band,batterij op van mobiel,niet naar huis kunnen bellen,te laat thuis,mamma heeft je vertrouwt en je bent te laat..)

Zo geldt dat idem dito voor familie.
Vertrouw ons,jaja.Soms moet je ook zaken  op papier kunnen regelen.Dan moet je vertrouwen op inkt en niet op woorden.
Woorden zijn namelijk niet te vertrouwen.Iedereen zegt zoveel.
Omstandigheden kunnen veranderen en dan is het prettig dat je de "vertrouwens"op papier hebt staan.

Helaas wordt dat niet altijd in dank afgenomen,vooral door eigen familie niet.Het wordt dan erg ingewikkeld omdat er een spiegel voorgehouden wordt.Daar bedoel ik mee; dat je je naasten confronteert met gebeurtenissen die kúnnen gebeuren.
Dat je dan een vangnet moet hebben als je vertrouwen in hen, omslaat in onverwachte gebeurtenissen, zodat zij aan dat"vertrouwen",wat jij in hen hebt,niet meer kunnen voldoen.

Vertrouwen is een erg rekbaar begrip vind ik.Mijn mening is dat je gewoon niemand kunt vertrouwen,want we zijn allemaal mensen en in onverwachte situaties reageert ieder mens ook anders.Plus je weet niet wat er gaat gebeuren,zelfs de nu aankomende minuten niet...

Máár ik vind het dan ook weer onverklaarbaar dat mijn kinderen mij blindelings vertrouwen,wanneer wordt dat voor hen dan niet meer zo vanzelfsprekend? hmmmm....

Stille nacht

Soms heb je van die avonden dat je echt geen zin hebt om te gaan slapen.
Met de grote vakantie in volle gang.....Is deze;"stille nacht." Voor mij..

De oudste op één oor,de twee kleine meisjes in dromenland,pubergirl uit logeren..Manlief heeft late dienst dus die komt pas over een uur.Zelfs de hond hoor ik loeihard snurken.(stiekem op de bank natuurlijk!)

Ja... Het is al bijna twee uur s'nachts,ik zie geen steek want mijn lenzen heb ik wel al uit,maar goed.. Ook al lig ik op bed,de slaap komt niet....
Het is de eerste twee weken van de grote vakantie hier in Nederland, altijd zo chaotisch bij ons..Iedereen moet weer aan elkaar wennen.De routine van opstaan-ontbijt-school, is helemaal van de aardbodem verdwenen.

Met die vier verschillende karakters botst het soms behoorlijk.Hier is geen groot tropisch zwembad in de buurt waar je even naar toe kan gaan.Of even lekker een bamisoepje eten terwijl je hartediefjes zich vermaken in de tropische zon.Maar hé, mij hoor je niet klagen.Een goede moeder wéét hoe ze;

verveling,ruzie,niet willen luisteren,wat gaan we vandaag doen?slaaptekort,continu kinderen aan de poort,enz enz moet aanpakken! Gewoon,alles ondergaan, en vooral héél bijziend genieten van de;"O,zo stille nachten..."