Sticker.

Mijn oudste zoon is autistisch.(Niet zo erg als in "rainman".) Diep in ons hart wisten we natuurlijk altijd al dat onze man speciaal was.Maar toch, zo'n diagnose is een schok.Het stickertje wat op ons kind geplakt wordt,is confronterend..Wel vallen veel onduidelijkheden op zijn plaats.Gelukkig hadden we het al die jaren "goed"gedaan,volgens de psycholoog,anders waren er al veel eerder obstakels geweest.

In Indonesië zat hij in een vrij kleine klas,doordat hij Europees was kreeg hij veel individuele aandacht daardoor viel het niet zo op,dat hij anders was.Iedereen paste zich onbewust aan hem aan.In Nederland was het voortgezet onderwijs toch erg moeilijk voor hem.Gelukkig is hier een veel betere begleiding dan in Indonesië.

Waar wij woonden in java,hadden we wel een vermoeden geuit tegen kennissen daar.Dat we dachten dat onze zoon iets van autisme zou kunnen hebben.We wisten toen nog niet dat dat ook echt een diagnose zou worden.Ikzelf had natuurlijk wel bepaalde symptonen opgezocht op internet,je gaat toch zoeken.

 In ieder geval,tijdens dat gesprek,kwam  wel naar voren dat er een heel ander beeld aan autisme kleeft bij hen.
Zij zien het echt als zijnde dat je gek bent,geestesziek zeg maar.
 .
De mannelijke kennis schrok namelijk hevig.Ik mocht niet zeggen dat ik vermoedde dat onze jongen iets van autisme zou kunnen hebben.Hoe ik het ook probeerde uit te leggen wat het inhield.Hij bleef bij zijn standpunt dat je dan geestelijk niet in orde bent,gek dus.Het was erg veel bijgeloof en onwetendheid van hem vond ik.Er viel niet mee te praten,ik kon me niet vinden in zijn spirituele argumenten.Ik ben namelijk iets meer "down to earth",sta voor veel open maar ze moeten mij wel overtuigen wil ik iets geloven of aannemen,ik ben vrij kritisch...En had veel informatie opgezocht,dus.

Op het gegeven moment werd ik ongeduldig en kapte het gesprek af.In discussies word ik soms fel.In het gedeelte waar wij woonden,was dat niet netjes dus daarom stopte ik maar met het gesprek om geen cultuurbarbaar te zijn...
Het was duidelijk dat er een heel ander beeld heerst in bepaalde gedeeltes van Indonesië,vreselijk als je daar een kind met een contactstoornis zou hebben.
Je zou bij niemand terecht kunnen, je zou verstopt worden.Ik waardeer het enorm dat wij bevoorrecht zijn met de goede zorgen van nederland.Iedereen klaagt altijd wel,maar ik denk dat hier veel wél goed geregeld is.
Mijn zoon is na zijn diagnose overigens gewoon onze zoon gebleven.Een stickertje verandert voor mij niks namelijk,het is alleen makkelijker om wat meer begrip te krijgen..Ik zei ook tegen hem dat hij maar mooi een benaming erbij had, Trots dat ie was!!