ben er weer....

Weer een tijd verder. Ik dacht laat ik mijn ouwe blogje weer es aanzwengelen..

Indonesië , Indonesië je blijft toch steeds als een rode draad door mijn leven lopen.

De kinderen worden zo snel groot. Vriendjes doen langzaam maar zeker hun intrede..
En ik... Ik droom toch nog steeds over verre oorden. De kinderen niet..

Maar goed deze mammie gaat gewoon een cursus volgen. Zodat ik straks mij eigen reisburo kan gaan beginnen.

 Nu is het bedtijd voor mij. Morgen begint , na een veel te korte zomervakantie , weer de school.
Voor nu slaap zacht...

de kermis..

Kermis is altijd ouderwets vermaak.Blik gooien,eendjes vangen...Zo leuk.
Alleen dat vind onze jeugd,vrij saai.Met weemoed kijk ik naar de carousel die ook links blijft liggen...

Zij zijn meer van het snelle en hoge.Andere jeugd ook dat zie je aan de lange rijen voor de kassa.Het muizentheater stond jammerlijk alleen zonder rij.

Hoe enger hoe leuker.Helaas is mamma vaak de klos.Ik ben redelijk misselijk uit de octopus gestapt(lees..gekropen)Ook de rups vond ik écht sneller dan vroeger gaan,ik ben  net iets langer in mijn karretje blijven zitten na afloop van de (dollemans)rit.Net zo lang tot niet alles meer rondraaide..Ach ja..

Nee..vandaag was het pieken dag,ik vind het afzetdag,maar goed..je betaald overal een euro voor,denkend dat je goedkoop uit bent,maar de atracties duren wél een stuk korter.

Gelukkig hebben onze grieten dat niet in de gaten.Zij genieten gelukkig nog ouderwets..

de veroveraar.

Onze hond is erg apart.Hij is de enigste die zo enorm met ons gezin verweven is geweest.Andere voorgangers hebben nooit dat speciale plekje kunnen veroveren als wat hij heeft gedaan.

Zelfs de kinderen zijn he-le-maal weg van hem.Zo klein als ie is,drukt hij echt zijn stempel op ons gezin.
Zo raar dat een simpel beest zo;n humor en vrolijkheid kan veroorzaken.

Net als nu ligt ie gewoon op de uitkijk,Winnetou imiterend.Je ziet hem denken ;"wanneer komen de meiden nou thuis?"
Zijn grote vriend is ziek in bed,maar die kan rekenen op zijn gesnurk als hij naar beneden  komt.Zijn plekje is bij mijn zoon op de bank en o wee diegene die hem daar weg probeert te halen!

Ik denk dat huisdieren een enorm positieve invloed hebben op autistische kinderen.Ik zie de  glimlach al verschijnen als mijn zoon een kwispel en een lik over zijn neus krijgt van onze kleine veroveraar..

En dat is best een zeldzaamheid,die spontane glimlach..

meisjes en regenlaarsjes..

Mijn kleine meisjes zijn echt stoute meisjes!!Vooral modderachtige meisjes ook.

Máár het is ook de schuld van de regen en ook van de loszittende zolen in de regenlaarsjes..
Jaaa,het komt gewoon door de zand die opspat als ze met hun laarsjes(waarvan de zooltjes in de boom hangen!) in de modderplassen springen!

Zeker weten dat die grote zwarte modderpoelen erom vragen om besprongen te worden.
Dat stomme putje van de douche ook!Waarom verdraagt die nou al dat zand niet??

Onbegrijpelijk dat onderbroeken niet waterbestendig zijn.Nu es geen remsporen maar moddersporen...
Allebei smerig!Het is de schuld van hun lange mooie haren,zandkorrels houden daarvan!

Step Vaessen

Van de week zag ik bij "zomergasten"een interview met Step Vaessen.
Van orgine Limburgse en een journaliste die al 14 jaar in Jakarta woont .Ik vond het zo'n sterke vrouw..Wat ze allemaal durft en meegemaakt heeft..En ja ik ben ook een zuiderling dus dan komt toch het chauvinisme om de hoek kijken.....

Ook zat ik vaak mee te knikken bij haar beschrijvingen van Indonesie.Hoe de mensen zijn, vooral Javanen.Vooroordelen die hier in Nederland zijn over Indonesië.Haar beschrijving dat het een land is waar alles mogelijk is.De tegenstrijdigheden,alles wat het hele Indonesië zo boeiend maakt .Ik waarschuwde haar zelfs hardop(schrok van mijn eigen hardopgepraat..)

"Step kijk uit wat je zegt anders kom je straks Indonesie niet meer in."
Dit nav haar kritiek op de president.

Nou,ik hoorde soms mijn eigen opvattingen uit haar mond!Die dingen die ze vertelde waren bijna regelrecht uitspraken van mij,tenminste,zo léék het voor mijn gevoel dan.Ik was helemaal opgewonden van dit boeiende gesprek.Maar,ja wie ben ik om mezelf te vergelijken met zo iemand.

Mijn enige toehoorders als ik van leer trek over het een of ander,zijn kinderen die me onderbreken omdat een snoepje nú belangerijker is als mijn tirade.
Of een man die stiekem in slaap valt ,als ik even opzij kijk ,midden in een vurig betoog.De hond...Tja die slaapt op zijn rug vier poten omhoog knorrend als een varkentje,hoort hélemáál niks van mijn toespraken.
Ach ja....Ze is een gevierde reporter en ik ben maar gewoon ik..

Sticker.

Mijn oudste zoon is autistisch.(Niet zo erg als in "rainman".) Diep in ons hart wisten we natuurlijk altijd al dat onze man speciaal was.Maar toch, zo'n diagnose is een schok.Het stickertje wat op ons kind geplakt wordt,is confronterend..Wel vallen veel onduidelijkheden op zijn plaats.Gelukkig hadden we het al die jaren "goed"gedaan,volgens de psycholoog,anders waren er al veel eerder obstakels geweest.

In Indonesië zat hij in een vrij kleine klas,doordat hij Europees was kreeg hij veel individuele aandacht daardoor viel het niet zo op,dat hij anders was.Iedereen paste zich onbewust aan hem aan.In Nederland was het voortgezet onderwijs toch erg moeilijk voor hem.Gelukkig is hier een veel betere begleiding dan in Indonesië.

Waar wij woonden in java,hadden we wel een vermoeden geuit tegen kennissen daar.Dat we dachten dat onze zoon iets van autisme zou kunnen hebben.We wisten toen nog niet dat dat ook echt een diagnose zou worden.Ikzelf had natuurlijk wel bepaalde symptonen opgezocht op internet,je gaat toch zoeken.

 In ieder geval,tijdens dat gesprek,kwam  wel naar voren dat er een heel ander beeld aan autisme kleeft bij hen.
Zij zien het echt als zijnde dat je gek bent,geestesziek zeg maar.
 .
De mannelijke kennis schrok namelijk hevig.Ik mocht niet zeggen dat ik vermoedde dat onze jongen iets van autisme zou kunnen hebben.Hoe ik het ook probeerde uit te leggen wat het inhield.Hij bleef bij zijn standpunt dat je dan geestelijk niet in orde bent,gek dus.Het was erg veel bijgeloof en onwetendheid van hem vond ik.Er viel niet mee te praten,ik kon me niet vinden in zijn spirituele argumenten.Ik ben namelijk iets meer "down to earth",sta voor veel open maar ze moeten mij wel overtuigen wil ik iets geloven of aannemen,ik ben vrij kritisch...En had veel informatie opgezocht,dus.

Op het gegeven moment werd ik ongeduldig en kapte het gesprek af.In discussies word ik soms fel.In het gedeelte waar wij woonden,was dat niet netjes dus daarom stopte ik maar met het gesprek om geen cultuurbarbaar te zijn...
Het was duidelijk dat er een heel ander beeld heerst in bepaalde gedeeltes van Indonesië,vreselijk als je daar een kind met een contactstoornis zou hebben.
Je zou bij niemand terecht kunnen, je zou verstopt worden.Ik waardeer het enorm dat wij bevoorrecht zijn met de goede zorgen van nederland.Iedereen klaagt altijd wel,maar ik denk dat hier veel wél goed geregeld is.
Mijn zoon is na zijn diagnose overigens gewoon onze zoon gebleven.Een stickertje verandert voor mij niks namelijk,het is alleen makkelijker om wat meer begrip te krijgen..Ik zei ook tegen hem dat hij maar mooi een benaming erbij had, Trots dat ie was!!

Vertrouwen...

Wat is vertrouwen?Iedereen wilt dat je hen vertrouwt.Dat schept een dilemma.Je wilt je kind vertrouwen,maar waar begint en  eindigt dat vertrouwen?
Er kan zoveel gebeuren waardoor afspraken anders lopen.(bv een platte band,batterij op van mobiel,niet naar huis kunnen bellen,te laat thuis,mamma heeft je vertrouwt en je bent te laat..)

Zo geldt dat idem dito voor familie.
Vertrouw ons,jaja.Soms moet je ook zaken  op papier kunnen regelen.Dan moet je vertrouwen op inkt en niet op woorden.
Woorden zijn namelijk niet te vertrouwen.Iedereen zegt zoveel.
Omstandigheden kunnen veranderen en dan is het prettig dat je de "vertrouwens"op papier hebt staan.

Helaas wordt dat niet altijd in dank afgenomen,vooral door eigen familie niet.Het wordt dan erg ingewikkeld omdat er een spiegel voorgehouden wordt.Daar bedoel ik mee; dat je je naasten confronteert met gebeurtenissen die kúnnen gebeuren.
Dat je dan een vangnet moet hebben als je vertrouwen in hen, omslaat in onverwachte gebeurtenissen, zodat zij aan dat"vertrouwen",wat jij in hen hebt,niet meer kunnen voldoen.

Vertrouwen is een erg rekbaar begrip vind ik.Mijn mening is dat je gewoon niemand kunt vertrouwen,want we zijn allemaal mensen en in onverwachte situaties reageert ieder mens ook anders.Plus je weet niet wat er gaat gebeuren,zelfs de nu aankomende minuten niet...

Máár ik vind het dan ook weer onverklaarbaar dat mijn kinderen mij blindelings vertrouwen,wanneer wordt dat voor hen dan niet meer zo vanzelfsprekend? hmmmm....